Het vierde deel van het feuilleton Storm en Bailey
Vandaag is het 3 weken geleden dat de broertjes, Bailey en Storm, in de Universiteitskliniek voor Gezelschapsdieren in Utrecht aan hun levershunt werden geopereerd. Wat een verschrikkelijke dag was dat. Uren naast de telefoon zitten wachten, wachten en nog eens wachten. Een pot drop en twee gekregen dozen bonbons op om de spanning een beetje te verdrijven, niet dat het lukte, maar toch.
En dan eindelijk ging de telefoon en vertelde de chirurg dat eerst Storm was geopereerd. Dat leek in eerste instantie goed te gaan. Wat ik niet wist is dat tegenwoordig de shunt in stapjes wordt gesloten tijdens de operatie. De shunt van Storm had een doorsnede van 4 mm. In eerste instantie werd de shunt voor de helft gesloten en is gekeken of dat goed ging. Toen bleek dat dat zo was hebben ze de shunt helemaal gesloten. Daarbij bleek dat Storm dat niet aankon (wat ik begrepen heb is dat zijn darmpjes blauw werden). De totale afsluiting is daarop ongedaan gemaakt en men is terug gegaan naar de eerste stap om zo de shunt niet geheel te sluiten en hem op 2 mm doorsnee te laten. Toen dat goed leek te gaan is de operatie afgemaakt en is Storm van de OK afgehaald. Het was afwachten of er nog complicaties zouden opduiken maar daar zou hij heel erg nauwkeurig op gecontroleerd worden. Bij Storm is al wel het draadje aangebracht dat de shunt helemaal dicht trekt, mocht in de toekomst een tweede operatie toch nodig zijn dan is dat veel gemakkelijker.
Daarna was Bailey aan de beurt en die operatie ging veel sneller, bij hem vonden ze ook een shunt van 4 mm. De eerste stap, het half dicht maken van de shunt lukte en ze besloten tot algehele sluiting. Gelukkig ging dat bij hem goed.
De broertjes werden naar de IC gebracht en zijn daar met veel toewijding verzorgd. Later die dag belde de IC arts nog om te vertellen dat het goed met de pups ging, met name Storm kreeg extra aandacht en controles maar alle bloedwaarden bleven goed dus er was geen reden tot ongerustheid. We kregen twee webcam verbindingen, een met de couveuse van Bailey en eentje met Storm. Heel sneu als je de hondjes zo ongelukkig en ver weg ziet zitten. De IC arts vertelde dat ik elke dag tussen twee uur en half drie mocht bellen om te horen hoe het met ze ging. De planning was dat ze als het goed zou gaan zaterdag naar huis mochten. Als er iets met de broers was of als extra onderzoek nodig was zouden ze zelf bellen voor overleg.
De volgende dag ging om half 11 de telefoon, privé nummer….. ik schrok me rot. Dacht dat is de UKG en jawel hoor, een mevrouw meldde dat zij spoedarts was van de UKG. Mijn hart klopte in mijn keel en miste daardoor haar eerste woorden. Kon nog net het woord “Bailey” opvangen dus vroeg verschrikt wat er met Bailey was. Ik had nl eerder op de ochtend op de webcam gezien dat Bailey en later ook Storm niet meer op de webcam te zien waren…… Maar ze belde met goed nieuws, Bailey en Storm herstelden zich zo pijlsnel dat ze het verantwoord vonden dat Storm en Bailey die middag om drie uur al naar huis mochten. Yvo zat vast met zijn werk, maar Katja (de baas van de zus van Ellis) was gelijk bereid met mij naar Utrecht te rijden om de pups op te halen. Nogmaals, dank je wel, Katja, zo fijn als mensen voor je klaar staan! Ze zagen er wel heel zielig uit moet ik zeggen met die kap om hun kopjes, vooral Storm die door de tegenvaller op de OK veel meer geschoren was dan Bailey, geschoren plekken op de flanken, op de beentjes en onder de nek. Eenmaal thuis waren ze ook nog een beetje uit hun doen, maar toen de operatiekappen af waren en ze een mooi medical shirt aankregen voelden ze zich gelijk beter en genoten van een maaltijd hepatic brokken. We moesten ze de eerste 14 dagen rustig houden en alleen kleine stukjes aan de lijn uitlaten, niet spelen met elkaar, niet springen. Iedereen die de Cairn kent en zeker degenen die een pup van 4 maanden hebben zullen begrijpen dat dat advies hopeloos was….., een onmogelijke opgave. We hebben ons best gedaan maar het is niet altijd gelukt. Een week later hebben we ze met hemd aan meegenomen naar de hondenschool. Ze waren duidelijk blij daar weer te zijn en deden dapper hun oefeningen met de groep mee.
Inmiddels zijn ze 5 maanden oud, lief, druk, eigenwijs, speels, ondeugend. Cairn pups zoals Cairn pups horen te zijn. We zijn nu langzaam bezig om ze over te zetten van Hepatic dieetvoer naar “normaal” eten. Het gaat dus goed met de jongens, daar zijn we heel blij mee. Bailey gaat over 2 weken naar zijn nieuwe baasjes, die al die tijd op hem gewacht hebben en heel gelukkig zijn dat hij nu binnenkort naar huis mag. Voor Storm zoeken we op termijn nog een nieuwe eigenaar maar dat zal vast wel goed komen. Storm is een echte zeer zelfverzekerde Cairn, die een stabiele baas nodig heeft, die hem mogelijkheden geeft maar die ook grenzen stelt.
Gelukkig is ons shunt drama uiteindelijk toch afgelopen als een sprookje; ik zou zeggen: en ze leefden nog lang en gelukkig.
Rest ons de hoop uit te spreken dat het Raising Funds Against Livershunts dat Femke en ik samen hebben opgezet een groot succes wordt en dat met de opbrengst van deze actie weer een stap voorwaarts gezet kan worden in het oplossen van het shunt-probleem. Het zou erg fijn zijn als we kunnen voorkomen dat pups met deze vervelende afwijking geboren worden. Binnenkort meer over de actie!
Tot slot onze hartelijke dank aan iedereen die heeft bijgedragen aan het herstel van Storm en Bailey en aan allen die ons gesteund hebben en belangstelling hebben getoond voor de jongetjes. Jullie waren hartverwarmend!