Bijna iedereen kent Bobbit en zijn levensverhaal. In het kort: Bobbit is gezond geboren, zoon van Lizzy en Blizzard. In haar enthousiasme is Lizzy op het hoofd van haar zoon gesprongen en heeft daarmee beschadigingen aan de hersenen bij hem veroorzaakt. Na het ongeluk kon Bobbit niets meer, als pup van ruim 1 week oud ben je afhankelijk van je moeder. Als je niet meer bij haar kunt kruipen om te drinken en warm te blijven heb je een probleem. De dierenarts kon niets voor hem doen en zei “afwachten”.
Omdat hij niet zelf kon drinken hebben we Bobbit met de voedingssonde groot gebracht (eerst elke 2 uur, daarna elke 3 uur) en steeds bij Lizzy gelegd in de hoop dat hij toch zelf zou gaan drinken. Dat laatste bleek helaas valse hoop. Op een gegeven moment is kunstmelk niet meer genoeg en hebben we Bobbit heel voorzichtig leren eten met Carnibest, de kans op verslikken was natuurlijk heel groot. Gelukkig pakte hij dat op. Ondertussen werd steeds meer duidelijk dat er iets goed mis was. Hij kon niet lopen, tijgerde een beetje en viel om. Slecht evenwicht, geen coördinatie tussen voor en achterkant. Intensieve fysiotherapie/osteopathie heeft hem gelukkig wel een stukje verder gebracht. Onderzoek aan de Universiteitskliniek voor Gezelschapsdieren bracht geen aangeboren oorzaak aan het licht. De conclusie was beschadiging aan de kleine hersenen en hersenstam door oorzaak van buiten. Bobbit wist en weet niet beter en redt zich nu prima. Hij is blij en tevreden, happy met maatje Paddington, die twee zijn onafscheidelijk.
En dan, woensdagavond 25 maart, ik heb een hekje niet goed dicht gedaan, het hekje waarachter Bobbit zijn eten kreeg. Bob eet veel sneller dan Paddy dus daarom krijgen ze gescheiden eten. Toen ik Bobbit en Paddington naar bed wilde brengen zag ik dat het hekje bij Bobbit open was en Bobbit verdwenen…. Grote schrik natuurlijk. Gelijk met zaklampen gaan zoeken, lopend, op de fiets en met de auto maar geen spoor van Bobbit. Op een gegeven moment moet je stoppen met zoeken. Het is bij ons zo donker dat je geen hand voor ogen ziet ’s nachts. Naar bed gaan zonder dat je weet waar je hond is is verschrikkelijk. Slecht geslapen dus. Bob eerst nog aangemeld bij Amivedi .
Donderdag 26 maart, geen spoor van Bobbit. Hem vroeg in de ochtend aangemeld bij de Honden Zoekgroep Gelderse Vallei. Toevallig had ik over deze groep gehoord toen er een hondje zoek was in Stroe. Zij kwamen gelijk in actie en zagen de noodzaak van snel handelen in, Bobbit is met zijn handicap extra kwetsbaar en bovendien wonen wij aan de A1 en aan de drukke spoorlijn van Amersfoort naar Apeldoorn. Vrijwilligers van de Honden Zoekgroep Gelderse Vallei en Cairnvrienden en Jorrit en Jesse hebben die donderdag intensief gezocht naar Bobbit, door het bos achter ons huis, langs de spoorlijn, in sloten maar geen spoor van Bobbit. Ook de warmtecamera gaf geen aanwijzingen. Mensen vroegen me waarom geen drone werd ingezet. Die heeft de groep wel maar die mag in Stroe niet worden ingezet omdat wij onder het militair laagvlieg gebied vallen. ’In de loop van de middag werden flyers bezorgd en die werden door vrijwilligers overal in het dorp en in het buitengebied opgehangen.’ s Avonds kwam Melanie met speurhond Cailleigh. Door middel van een stukje van het vetbed waar Bobbit op had geslapen volgde Cailleigh zijn spoor. Hoewel ze hem wel rook en een spoor kon volgen kon ze hem nog niet traceren. Wij denken dat ze wel op het goede spoor zat want de enige keer dat Bobbit echt ontsnapte onder mijn ogen ging hij de kant op waar Cailleigh sporen rook. ’s Avonds is een voerspoor uitgelegd in de hoop dat Bobbit dat zou vinden en werd een wildcamera opgehangen. Allemaal zonder resultaat. En dan gaat de tweede nacht zonder Bobbt in. Het is koud buiten, het regent, de ongerustheid wordt groter en groter, arme Bobbit, houdt hij zich staande?
Goede Vrijdag 27 maart, een nieuwe dag vol spanning en onzekerheid. De Honden Zoekgroep was er weer en ook vele vrijwilligers vanuit de Cairn wereld. Met zijn allen hebben we gezocht en gezocht. Bobbit heeft een schutkleur en is moeilijk te zien maar we hebben het bos zo grondig doorzocht dat hij er eigenlijk niet kan zijn. Peter van de Honden Zoekgroep kwam met een inspectiecamera en heeft daarmee de holen in ons bos bekeken maar dat leverde ook niets op. En dan komt er een zichtmelding. Een buurjongetje komt vertellen dat hij een hondje heeft gezien dat op het terrein van de achterbuurman in de struiken schoot. Zou dat Bobbit zijn? Het zoekterrein werd verplaatst. De Zoekgroep maakte een nieuw plan de campagne met zoekers en spotters. De spotters moesten voorkomen dat Bobbit in schrik of angst weg zou vluchten richting A1 of spoorlijn en werden op strategische plekken gezet, de zoekers kamden de bosjes uit en ik moest op een stoeltje zitten op het open veld met uitzicht op de bosjes om Bobbit op te vangen als hij eruit kwam. Ik had de hoop al opgegeven om Bobbit terug te zien en toen ook dit spoor doodliep zag ik het niet meer zitten. De vrijwilligers van de Honden Zoekgroep probeerden me nog moed in te praten maar met weinig resultaat. Om 18.30 uur kwam Anne met haar Australian Sheperd, speurneus Jazz. Anne koos een andere weg. In plaats van te beginnen bij de plek waar Bobbit verdwenen was startte zij op ons pad naar de weg. Na even de geurlap in zich opgenomen te hebben vertrok Jazz. Anja Minnen en ik zijn er achteraan gelopen, op gepaste afstand om Jazz niet te storen. Jazz liep zeer zelfverzekerd haar pad en ging steeds sneller lopen. Anja en ik konden het met onze vermoeide voeten niet meer bijhouden. Later hebben we op de go pro gezien dat Jazz steeds in de sloot naast de Stroeerschoolweg keek. Anja en ik waren bijna bij de Stroeerschoolweg toen mijn telefoon ging: Peter van de Hondenzoekgroep: “we hebben hem, hij ligt in het water, zorg dat er iemand met laarzen komt”. Ik schrok me rot, dacht dat ze hem verdronken gevonden hadden, maar nee, Peter zei erachter aan “hij piept”. In no time waren Anja en ik op de plek waar Bobbit heel zielig in de sloot lag, half in het water en half op een klein vlak stukje. Hij was vanaf de weg ruim een meter naar beneden gegleden. Bobbit was heel blij toen hij me zag, maar durfde zich niet te verroeren. Yvo is met de auto, laarzen en handdoeken en plaids naar ons toegekomen en heeft met laarzen aan Bobbit uit de diepe sloot getakeld. Daarna mocht ik hem in mijn armen sluiten, wat een hereniging. Onderweg naar huis in de warme auto liet Bobbit al weten dat hij er niet van gediend was om in lappen gewikkeld op schoot te zitten, hij probeerde zich gelijk los te wurmen. Typisch Bobbit. Thuis aangekomen wilde hij in de kamer op de grond, liep op zijn bekende manier rond en besloot eerst zijn poot maar eens flink tegen een stoel op te tillen. Daarna wilde hij graag een beetje vlees eten (helaas voor hem mocht hij van de Zoekgroep maar een klein beetje). De verwachting was dat Bobbit onderkoeld zou zijn maar gelukkig was zijn temperatuur normaal zodat hij er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen. Hij zal toch echt een engeltje op zijn schouder gehad hebben. Op de Stroeerschoolweg wordt over het algemeen hard gereden en Bobbit kan niet zo snel een weg oversteken.
Het is gebleken: Bobbit kan zich prima redden, hij heeft een enorme overlevingsdrang, doorzettingsvermogen en denkt in oplossingen, hij is erg gemotiveerd om te komen waar hij kan en te krijgen wat hij wil. Deze eigenschappen hebben hem het leven gered tijdens zijn vermissing. Hij wist te overleven op het cruciale moment, 2 dagen en nachten in zijn eentje op de been te blijven, in de kou en in de regen, buiten zicht te blijven van Zoekgroep en vrijwilligers en het hoofd boven water te houden toen hij in de sloot gleed. We zijn echt heel blij dat we hem terug hebben. Een happy end na 48 bange uren. Uiteindelijk toch echt een Goede Vrijdag!
Graag willen wij de vrijwilligers van de Honden Zoekgroep Gelderse Vallei afdeling Barnveld en de speurhonden Cailleigh en Jazz heel erg bedanken voor hun inzet. Jullie groep is goud waard! Ook de vele Cairn vrijwilligers die donderdag en vrijdag hebben meegezocht en de vrijwilligers die na oproepen op Facebook klaar stonden om de zoekactie zaterdag voort te zetten: jullie zijn geweldig. Alle hulp en het medeleven vanuit de Cairnwereld hebben ons heel goed gedaan!