Alweer deel 3 van de serie Storm en Bailey, de 2 Cairn Terrierpups met een levershunt. In dit deel het vervolg van hun leventje bij ons. De operatie komt nu wel dichtbij, over twee weken is het zover.
Ze zijn nu 4 maanden oud, onze twee boeven. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: veel mensen hebben me gevraagd hoe het nu met Bailey en Storm gaat. Het antwoord daarop is gelukkig: Goed. Ze gedragen zich als gewone pups van 4 maanden oud. Vol leven, vol ondeugd, vol ontdekkingsdrang, lief, soms heel erg stout en zeer ondernemend. Tot nu toe zien we geen enkel verschijnsel dat we kunnen linken aan de levershunt. Het is dat de testen positief waren en dat de deskundigen de shunts op de echo hebben gezien, anders zou ik echt niet geloven dat ze deze afwijking hebben. En geloof maar dat ik heel kritisch naar ze kijk! Voor degenen die het beter weten: ook Bailey heeft gewoon (net als Storm) een extrahepathische shunt en zeker geen shunt in de lever. Verbazingwekkend hoe sommige mensen de meest onzinnige verhalen over de pups de wereld in schoppen.
Ze zijn, net als hun broer en zussen, druk bezig te ontdekken hoe de wereld eruit ziet, vaak op zoek naar de grenzen, maar ze combineren dat met een grote “will to please”.Ze vinden het leuk om dingen te leren en opdrachten uit te voeren. Ik ben gewend aan niet-luisterende, eigenwijze Cairns. Storm en Bailey komen altijd als je ze roept, maakt niet uit waar ze mee bezig zijn. Ze zijn graag buiten, met zijn tweetjes of met de volwassen honden, maken elke dag weer kilometers in de tuin, ze racen door ons maanlandschap. Het leukste is om naast Silver en Devil of Kimi en Jazz (die afwisselend in de kennel naast de tuin, waar de pups zijn, zitten) langs het hek te rennen. Soms doet mama Nibb-it daar graag aan mee. Af en toe komen ze nat en vies, maar in elk geval moe binnen.
Met de kat gaat het goed, dat wil zeggen de kat kan een pup tegelijk aan, twee is een brug te ver. De heren werken dan echt samen en nemen de poes in de houtgreep zodat ze geen kant uit kan. Laatst hadden ze het voor elkaar om van Lando een verzopen kat te maken. Ze hebben ervoor gezorgd dat ze de poes op haar rug in de (grote) waterbak konden gooien, en haar met haar kop en al onder water te houden. Gelukkig zijn ze nooit zonder toezicht alleen dus er is niets gebeurd, katten verzuipen mag echt niet! Lando had misschien een gedeukt ego, maar heeft er niet van geleerd. Ze zoekt de pups nog steeds op om mee te spelen.
Naar de hondenschool gaan ze nog steeds met veel plezier, eerst even keten met Stabijhoun Resa en daarna goed hun best doen. Ze leren snel, hebben in no time door wat er bedoeld wordt. Ik hoop dat de nieuwe baasjes straks hiermee verder gaan, het zijn hondjes die graag en makkelijk leren. Zij vinden alle juffen op de hondenschool leuk en omgekeerd zijn de juffen heel erg op de Cairn heren gesteld.
Kortgeleden mochten Storm en Bailey mee op restaurant training en waar ben je als pup meer welkom dan bij Mac Donald’s? Lekker druk, tegen etenstijd op zondagavond, ze vonden het fantastisch. Lieten zich de aandacht met veel plezier aanleunen, wandelden vol vertrouwen door het restaurant en namen plaats aan tafel. Een van de leden van de crew kwam naar ze toe, ze werden herkend als Cairn Terriers, zij had er thuis zelf ook twee. De heren hadden super snel door dat frietjes toch wel erg veel lekkerder zijn dan hun Hepatic brokken…….
Afgelopen zondag hadden Bailey en Storm een belangrijke afspraak. Ze werden naar Zetten gereden voor hun eerste officiële fotoshoot. Bailey ontpopte zich als een welopgevoed fotomodel, Storm had daar eigenlijk geen tijd voor. Er was daar zoveel te zien en te ruiken. Voor een pup, die al die lekkere dingen nooit mocht hebben moet de winkel van Jan van Galen dan ook op een walhalla hebben geleken. Met het geduld van Jan en de hulp van Elisabeth en Gerard is het volgens mij goed gelukt om mooie foto’s van de pups te maken. De voorproefjes, die ik gezien heb, wijzen daar in elk geval wel op. De foto’s zijn gemaakt voor een bijzonder doel, binnenkort hoort iedereen daar meer van!
Nog twee weken tot de operatie. Dat geeft een dubbel gevoel. Aan de ene kant zijn we blij dat het bijna zo ver is, aan de andere kant hikken we er ontzettend tegenaan. Hoewel ze allebei nog steeds in een super goede conditie zijn is het toch een hele grote operatie en niet zonder risico’s. Ik zal opgelucht zijn als het achter de rug is en ze (helaas pas na enige dagen intensieve zorg in de universiteitskliniek na de operatie) weer thuis zijn. Maar vooralsnog gaan ze nog twee weken heel veel plezier maken!